Op een zonnige middag in juni 2020 besloot ik mijn drone mee te nemen naar het pontje van Dussen. De lucht was strakblauw en de zon glinsterde op het water van de Bergsche Maas. Terwijl het pontje rustig heen en weer voer tussen de groene oevers, liet ik mijn drone opstijgen vanaf een klein grasveldje vlak bij het water.

Vanuit de lucht werd het landschap nog indrukwekkender. De uitgestrekte weilanden, slingerende dijken en rijen populieren vormden samen een typisch Hollands tafereel. Het pontje leek vanuit de lucht een speelgoedbootje, langzaam glijdend over de rivier. Af en toe zwaaiden fietsers of wandelaars naar de drone, nieuwsgierig naar het zoemende geluid boven hen.

Ik maakte een paar prachtige beelden van het pontje dat midden op het water lag, met op de achtergrond de kerktoren van Dussen die net boven het groen uitstak. Een paar vogels vlogen nieuwsgierig mee op hoogte, maar bleven op veilige afstand. Het was een vredig moment – de stilte van het landschap, het zachte gebrom van de drone en het gevoel van vrijheid hoog in de lucht.

Toen de batterij begon te dalen, landde ik rustig weer op het gras. Met een tevreden glimlach bekeek ik de opnames. Een eenvoudige middag was plotseling een kleine herinnering geworden om te koesteren – een zomerse vlucht boven een vertrouwd stukje Nederland.