Het is een grijze, maar droge zondagmiddag wanneer de drone langzaam opstijgt boven Jachthaven Drimmelen. De lucht is bedekt met een dik wolkendek, waardoor het licht zacht en diffuus over het water valt. Ondanks het gebrek aan zon is de haven levendig – mensen zoeken de frisse buitenlucht op, blij dat het droog is gebleven.

Langs de kades wandelen stelletjes met jassen dichtgeritst, een warme koffie in de hand. Kinderen rennen over de steigers, opgewonden om even buiten te kunnen spelen. De boten dobberen rustig in het water, hun masten zachtjes tikkend in de wind.

Vanuit de lucht toont de haven zijn structuur: strak georganiseerde rijen boten, het kalme water ertussen als een spiegel van staal. De drone zweeft stil boven het geheel, en vangt de sfeer van een rustige, bijna verstilde middag aan het water.

Bij het havencafé zitten mensen onder de overkapping, verwarmd door terrasverwarmers. Er klinkt zacht geroezemoes en het gerinkel van kopjes – het is de typische zondagse rust waar niets moet, en alles mag.

Na een paar minuten keert de drone terug. Onder zich laat hij een jachthaven achter die, ook zonder zon, zijn eigen charme uitstraalt – stil, gemoedelijk en vol leven.